Na pierwszy rzut oka wydaje się malutką „przytulanką”. Jednak Otterhound wyrasta na potężnego psa, który wymaga od swojego właściciela dużo czasu na tresurę. Mówi się, że rasa powstała jeszcze w starożytności jako krzyżówka bloodhounda z terierem. Należy do grupy psów gończych. Otterhound jest znany głównie z polowań na wydry, jednak ta rozrywka została zabroniona i stracił on swoją funkcję. Pies uwielbia bywać ze swoim opiekunem i kocha dzieci. Jako łowca może instynktownie ścigać mniejsze gryzonie. Jeśli chodzi o szkolenie, to wymaga ono sporo czasu, konsekwencji i cierpliwości. Nie można mu okazywać słabości, ponieważ może spróbować przejąć rolę samca alfa. Dlatego pies jest polecany osobom, które mają mnóstwo czasu, który wykorzystają do poskromienia tego potężnego czworonoga. Na świecie żyje około 1000 osobników tej rasy, dlatego są niezwykle trudne do zdobycia.

Rozmiar

Otterhound osiąga w kłębie do 67 cm wysokości, co klasyfikuje go w kategorii psów dużych. Suki są trochę mniejsze i osiągają do 60 cm wysokości w kłębie. Jego waga waha się w granicach od 32 do 50 kilogramów.

Wygląd

Otterhound posiada długą sierść, która cechuje się dużą gęstością, jest twarda i nieprzemakalna. Jeśli chodzi o umaszczenie, to dopuszczalne są wszystkie odcienie występujące u psów gończych: czerwone, pszeniczne, piaskowe i inne.

Jeśli chodzi o budowę ciała, otterhound zgodnie ze swoimi rozmiarami prezentuje się majestatycznie. Mocna budowa ciała, do tego okrągła czaszka oraz szeroki nos z rozwartymi nozdrzami. Posiada bardzo silną szczękę o nożycowym zgryzie. Jego atutem są niezwykle inteligentne oczy, które nadają mu charakteru, a których kolor uzależniony jest od maści. Co ciekawe, żółty kolor jest wysoce niepożądany. Jego uszy są długie, zwisające, osadzone na wysokości oczu.

Pielęgnacja i choroby

Pomimo długiej sierści, otterhound nie wymaga dużej ilości czasu spędzonego na pielęgnacji. Jako że nie linieje, wystarczy wyczesać go raz w tygodniu. Pies żyje średnio 10 lat i niestety cierpi na, typowe dla dużych psów, choroby związane ze stawami. Przy dużej masie i jego trybie życia stawy są przeciążone i mogą tracić na jakości. Najczęściej choruje na dysplazję stawów kolanowych, biodrowych, a także ich różne deformacje. Schorzenia te mogą niekiedy doprowadzić do zmniejszenia mobilności psa, a w niektórych przypadkach do kalectwa. Bywa, że choroba przebiega w sposób bezbolesny.

Innymi typowymi chorobami dla tej rasy są padaczka, infekcja ucha i skręt żołądka. Pies może także mieć wzdęcia i drgawki.